Met het oplaaien van de strijd in de naburige regio Tigray neemt ook de militaire activiteit in de stad weer toe. De gevechten zijn gelukkig nog ver weg, maar de dreiging houdt de mensen in zijn greep. En het herinnert hen er bovendien aan dat de toeristen zich voorlopig niet zullen laten zien. Dat is fnuikend voor een stadje dat voor een belangrijk deel afhankelijk is van de inkomsten uit toerisme.
Daarnaast hakt de corona-crisis er nog steeds in. Niet zozeer vanwege het aantal besmettingen, dat in Lalibela mee lijkt te vallen, maar door de desastreuze gevolgen ervan voor de economie en de voedselvoorziening. De regering heeft een paar maanden voedselhulp gegeven, maar dat is nu weer stilgevallen. Alle prijzen rijzen de pan uit, tot een verdubbeling en meer.
De mensen die wij met ons sociale project op de been proberen te houden, behoren tot de allerarmsten. Om te voorkomen dat ze onder het bestaansminimum zakken, hebben we het afgelopen jaar al twee keer hun maandelijkse steun verhoogd.
Dat kon, omdat we in het verleden een aardige buffer hebben opgebouwd. Maar ook voor (de financiële buffers van) onze stichting eist corona zijn tol. Het is moeilijk om binnen alle beperkingen fondswervende activiteiten op te zetten.
Bemoedigend is dat het regenseizoen dit jaar voor voldoende water zorgt om een goede oogst te krijgen. Hopelijk verlicht dat de druk op de voedselvoorziening binnenkort een beetje.
