De oorlog die Lalibela vijf maanden lang in de een benauwende houdgreep hield lijkt inmiddels ver weg. Een voor een keren de bewoners terug. Zij treffen een stad in ontreddering aan.
Dankzij het ontzag voor de heilige plaats zijn de kerken en de armste wijken redelijk ontzien. Maar overheidsgebouwen, het ziekenhuis en de hotels en restaurants zijn geplunderd. De elektriciteitsvoorziening blijft een probleem. Maar niet zo groot als het gebrek aan schoon water en voedsel. En daar lijkt voorlopig nog geen oplossing voor te komen. Lalibela ligt in een moeilijk bereikbaar, bergachtig gebied. En de focus van de regering ligt nog steeds meer bij de oorlog dan bij het herstellen van de opgelopen schade. En hoewel de viering van Timkat doorgang vond, maakten de opbrengsten van de pelgrims en het handjevol toeristen de misgelopen inkomsten maar een heel klein beetje goed.
Gelukkig hebben al onze vrienden de oorlogsperiode overleefd. Een enkeling is er echter zeer beroerd aan toe. HIV en een slechte voedselvoorziening vormen geen goede combinatie.
De banken in de stad functioneren weer. Onze maandelijkse steun kon zo weer worden opgestart.
Om te overleven moesten onze mensen geld lenen waarmee ze schamel maar peperduur voedsel konden kopen. Stapje voor stapje helpen we hen nu op kracht te komen en die schulden af te lossen.
Met dank aan alle gulle giften die we de afgelopen periode van onze donateurs mochten ontvangen.
