Stichting Lalibela is alweer 25 jaar actief in Ethiopië. Zo’n kroonjaar vraagt natuurlijk om een viering, ook al lenen de omstandigheden in en rond Lalibela zich niet echt voor een feest.
De gemeenschap in Lalibela wordt gemangeld door conflicten, economische malaise en de gevolgen van de klimaatcrisis. En binnen die gemeenschap zijn de vrienden van onze stichting het meest kwetsbaar. Juist die zich opeenstapelende tegenslagen maken het organiseren van een manifestatie daarom urgenter dan ooit.
Wij nodigen u hierbij uit om samen met ons terug te kijken naar 25 jaar solidariteit met de armsten van de armen in Lalibela. Dan vertellen we uiteraard ook meer over onze hoogtepunten, de huidige situatie en onze plannen voor het zelfredzaam maken van onze vrienden.

Waar en wanneer?
* Zondag, 20 oktober
* 14.00 tot 17.00 uur
* De Veldschuur van Kasteel Heijen
Hoofdstraat 38
6598AE Heijen

Aan het woord komen oprichter Ton van Reen en diverse van de huidige bestuursleden. Daarnaast hopen we dat u ook kennis kunt maken de mensen van ons team in Ethiopië.
Uiteraard proberen we een Ethiopische sfeer te creëren, met een traditionele koffieceremonie van Lyia Agidaw en Ethiopische lekkernijen, geprepareerd door de kok Abreham Taje.
Daarnaast organiseren we ook een speciale veiling van objecten en diensten die ten goede komen aan onze projecten. Zo bieden wij een authentiek messing Ethiopisch kruis (42 cm hoog) en enkele grote schilderijen (tot 185 bij 80 cm) aan, die we van een van onze relaties geschonken kregen, maar kunt u ook bieden op een lezing voor uw serviceclub of voor vrienden bij u thuis. En we hebben nog meer verrassende veilingstukken in de aanbieding.

We hopen u te mogen begroeten op 20 oktober.
Aanmelden liefst voor 17 oktober. Stuur daarvoor een mail naar secretaris@stichtinglalibela.nl.

Binnenkort studeren Melkitu en Yeshye af in respectievelijk de studies Social Work en Gender Education. Deze dames zijn ‘onze’ 14^de en 15^de blinde studenten die een universitaire bull halen in de afgelopen 10 jaar tijd. Zij grepen de kans op een zelfstandige toekomst die wij hen boden met beide handen aan.
Alle studenten die hen zijn voorgegaan hebben inmiddels een overheidsbaan of zijn een eigen bedrijfje gestart.

En de volgende twee blinden staan alweer op de drempel van hun universitaire opleiding. Onze vrienden van Stichting Beza Amsterdam schonken twee laptops waarop een spraakprogramma geïnstalleerd kan worden, zodat zij niet afhankelijk van de hulp van medestudenten zijn om hun vakliteratuur te bestuderen.
Een andere vriend nam ze onlangs mee naar Ethiopië om ze via onze studentencoach Teshome Asefa bij de nieuwe studenten te bezorgen.

Op de foto zie je Yeshye en Melkitu toen ze nog op de middelbare school zaten. Ze verdienden een centje bij met het breien van sjaals die wij op onze manifestaties verkochten.

Een van onze meest bijzondere vrienden in Lalibela is Abebu Manale. Ze is geboren met zowel een verstandelijke beperking als allerlei fysiek ongemak. Het meest in het oog springende was haar ‘olifantshand’. En toch is Abebu een vrolijk kind, geliefd door iedereen op school. Daar zit ze al jarenlang in groep 3, en het ziet er niet naar uit dat ze ooit nog over zal gaan. Dat maakt niet uit, want school is voor haar een heerlijke speeltuin, en het geeft haar moeder Firir de kans om een centje bij te verdienen.
Firir werd op haar twaalfde uitgehuwelijkt. Haar man liet zijn gezin, met inmiddels drie kinderen, acht jaar geleden in de steek. Firir besloot naar de ‘grote’ stad Lalibela te gaan, in de hoop daar een inkomen te vinden om haar gezin mee te onderhouden. Twee jaar geleden ontmoetten we haar en Abebu. Ze woonden in een huisje zonder raam of deur. Firir deed huishoudelijk werk voor meerdere gezinnen, naast de zorg voor Abebu en haar broertjes. Het lukte net de eindjes aan elkaar te knopen. Er zat een krachtige, niet verbitterde moeder tegenover ons, die blij was dat we haar gezin in ons sociale project opnamen.
Tot onze grote verrassing trof Gebru Admike, onze vriend van het eerste uur, Abebu en haar vader (die blijkbaar zijn vaderrol weer op zich genomen heeft) deze zomer in een ziekenhuis in de hoofdstad Addis Abeba. Abebu was verlost van de problemen aan haar hand. De kosten voor de operatie werden vergoed door het Ethiopische gezondheidssysteem, maar de reis- en verblijfskosten kwamen voor eigen rekening.
Ondanks de penibele economische situatie in Lalibela had de hele schoolgemeenschap geld bijeengelegd. Genoeg voor de heenreis. Bij het horen van dat verhaal van solidariteit, tastten wij in de buidel om Abebu weer met haar moeder te kunnen herenigen.

Onze stichting Lalibela zit met de handen in het haar. In vijfentwintig jaar hebben we veel mensen uit de armoede geholpen en tal van projecten opgebouwd, maar nu lijken we weer terug bij af. Binnen vijf jaar is Ethiopië, ooit een van de snelst groeiende economieën van Afrika, afgezakt naar de rand van bankroet. Etnische conflicten volgen elkaar snel op en de situatie is zo nijpend dat het IMF moest ingrijpen. Voor de bevolking wordt het schaarse voedsel alleen nóg duurder. Hoe is het zo gekomen? En hoe moet het verder? En wat kan onze stichting doen?

Marc van der Sterren schreef een indringende analyse van de opeenvolgende catastrofes die Lalibela zijn overkomen.

Al jarenlang heeft onze stichting veel baat bij de contacten binnen de koepel SOB, voor particuliere initiatieven op het gebied van ontwikkelingssamenwerking. De uitwisseling van ervaringen met andere stichtingen, gezamenlijke activiteiten en geregeld een bijdrage voor onze projecten zijn een grote steun voor ons.

De SOB was actief in de voormalige gemeente Boxmeer. Na de gemeentelijke herindeling die uitmondde in de gemeente Land van Cuijk zocht de SOB toenadering tot de koepel OSSA in de voormalige gemeente Sint Anthonis en met particuliere initiatieven elders in de nieuwe gemeente.
Dat resulteerde in de oprichting van de nieuwe koepelorganisatie Mondolokaal.
Kijk voor meer informatie op de onlangs gelanceerde website.

Op Zaterdag 20 april wordt David van Reens boek ‘Streetdreamers’ gepresenteerd. Het boek is een ode aan Davids grote liefde: de mensen in Ethiopië. Vlak voor zijn overlijden in 2015 voltooide hij het manuscript, bestaande uit bijna 200 prachtige en aangrijpende foto’s en korte, inspirerende teksten.
Stichting Lalibela is dankbaar dat het uiteindelijk toch gelukt is om dit fantastische boek in druk uit te brengen. En dat – hoe symbolisch – 25 jaar nadat hij onze stichting oprichtte.
We nodigen u – mede namens Ton en Corrie van Reen – uit om bij de presentatie aanwezig te zijn.
Er is een mooi programma samengesteld waarin David en zijn werk in woord en beeld centraal staan. Zangeres Lisa Weiss verzorgt de muzikale omlijsting.
En uiteraard zijn ‘Streetdreamers’ en Davids andere boeken te koop.
We hopen u te mogen verwelkomen in de mooie entourage van het Wereldpaviljoen:

• Zaterdag 20 april
• Inloop vanaf 14.30 uur
• Aanvang 15.00 uur
• Wereldpaviljoen
• Sint Michaëlstraat 6a
• 5935 BL Steyl
  De parkeerplaats is tegenover het Wereldpaviljoen

Kun je er niet bij zijn, maar wil je wel graag het boek hebben?
Bestel het dan op onze ‘webshop’. De opbrengsten komen ten goede aan Davids vrienden in Lalibela.

Op 10 maart mocht de Stichting Lalibela weer een informatieve les verzorgen aan een van de brugklassen op het Elzendaalcollege te Boxmeer. De onderwijsinstelling maakt met deze lessen de leerlingen bewust van het wonen, naar school gaan en leven in ontwikkelingslanden.
Aan de hand van foto’s van onze projecten in Lalibela maken we de leerlingen bekend met de ondersteuning die de stichting biedt aan onze mensen in Lalibela. De brugklassers zien al gauw het verschil met hun eigen ‘luxe’ leven: schoolgebouw, type woonhuis en inrichting, kleding, straatbeeld. Ook vertellen we de leerlingen, dat de stichting dit alleen maar kan bekostigen met hulp van mensen in Nederland, waaronder zijzelf. Met deze informatie gaan de leerlingen sponsoren zoeken voor de Elzendaalloop op 10 april.
De weersomstandigheden waren ons goed gezind bij de Elzendaalloop. Enthousiaste leerlingen, ouders, leerkrachten en vertegenwoordigers van diverse stichtingen maakten er weer een sportieve en gezellige happening van.
De opbrengst dit jaar was ruim 625 Euro! Geweldig.
Dank aan alle leerlingen en leerkrachten!

David van Reen, de oprichter van de Stichting Lalibela, was bijna klaar met zijn fotoboek Streetdreamers toen hij negen jaar geleden overleed. Zijn vader Ton van Reen heeft het boek afgerond. Nu, bij het 25-jarig bestaan van Stichting Lalibela, kan zijn Magnum Opus eindelijk verschijnen.

Het fotoboek Streetdreamers straalt een eerbetoon uit. Een eerbetoon aan de allerarmsten van een van de armste landen in de wereld. Het geheel ademt een sfeer van misère, vreugde en hoop. Streetdreamers is het postuum verschenen magnum opus van David van Reen.
Wie het doorbladert wordt geraakt door de rauwe werkelijkheid. Sommige foto’s mogen wegens de banale, persoonlijke ellende ronduit onbeschaamd genoemd worden. Dat wil zeggen: als je ze uit het boek licht en zonder context aan de muur zou hangen. Wie echter een eerlijk beeld wil schetsen van de alledaagse situatie, ontkomt niet aan het beeld van een zwerver die languit op straat ligt. Een beeld dat meer dood dan leven tentoonspreidt.
In maar liefst 170 foto’s toont het boek deze alledaagse werkelijkheid van het straatleven in verschillende uithoeken van het uitgestrekte Ethiopië. Het boek staat vol wijze ouderen, vrolijke kinderen, hard werkende vrouwen en boeren, vriendschappen en de hartverwarmende gastvrijheid. Vaak gaat armoede gelijk op met uitbundige vrolijkheid, zoals te zien is op de cover. Maar over het algemeen is armoede nu eenmaal bittere ellende.

David van Reen was fotograaf, schrijver en kunstenaar en bovenal een dromer. De harde realiteit van de armen, de bedelaars en andere verschoppelingen in Oost-Afrika staan centraal in al zijn werken. De onderkant van de samenleving in de armste landen was zijn inspiratiebron.
Streetdreamers volgt op twee romans: Engelen der wrake, dat zich afspeelt in de nietsontziende sloppenwijken van Nairobi, en Anbessa’s dochter  gaat over een meisje uit Lalibela dat in Addis Abeba, de hoofdstad van Ethiopië, wordt uitgebuit.
Ook verscheen eerder al Het land van de verbrande gezichten, waarin vooral het geheimzinnige Ethiopië werd getoond: het christelijk orthodoxe leven en het voor westerlingen haast middeleeuwse leven van alledag.

Zie ook het uitgebreide krantenartikel in De Limburger van 11 maart 2024.

Het boek kost € 29,50 en is te bestellen in onze webshop. De opbrengsten komen ten goede aan Stichting Lalibela.

Op dinsdag 2 januari waren secretaris Stef Pennings en voorzitter Gerard Sonnemans een uur lang te gast bij Omroep LvC.

Zij vertelden over 25 jaar Stichting Lalibela.

Je kunt de podcast die daarvan gemaakt werd hier beluisteren.

Het noodlot blijft Lalibela tarten. Opnieuw is oorlogsgeweld tot de stad doorgedrongen. Onlangs barstten de hevigste gevechten sinds mensenheugenis uit tussen het regeringsleger en de Amhaarse militie Fano.
Het internet ligt er al maanden uit, waardoor het lastig communiceren met onze vrijwilligers is.  Maar het is duidelijk dat onze mensen opnieuw onder grote druk leven. De voedselvoorziening lijkt iets beter dan ten tijde van de bezetting door de Tigrayse TPLF, maar de prijzen rijzen steeds verder de pan uit, met verhogingen tot 250%. Boeren durven door het conflict hun producten niet naar de wekelijkse markt te brengen. Dat maakt het vooral voor onze kwetsbare vrienden in de stad extra moeilijk.

Achtergrond van het conflict
Na twee jaar burgeroorlog sloten de Ethiopische overheid en de Tigrayse onafhankelijkheidsbeweging TPLF eind 2022 de vrede. Hoewel de situatie fragiel blijft, is het sindsdien relatief rustig in die regio.
Een belangrijke rol in de burgeroorlog was weggelegd voor de Fano, een militie in de deelstaat Amhara, waar ook Lalibela in ligt. Fano streed zij aan zij met het regeringsleger tegen de Tigrayse rebellen.
De Ethiopische regering ziet in milities als de Fano een gevaar voor de eenheid van het land. Daarom werd in april dit jaar besloten om dit soort milities te ontmantelen en strijders te integreren in het centrale leger en politiediensten. Uit angst voor het verzwakken van de belangen in Amhara weigerde de Fano daaraan mee te werken.
In augustus kwam dat tot een uitbarsting, waarin de militie grote delen van Amhara bezette, gesterkt door de nodige sympathie binnen de bevolking. Lalibela was een van de eerste plaatsen die veroverd werden. En vervolgens weer ‘bevrijd’ door het regeringsleger. Sindsdien is er diverse keren stuivertje gewisseld. Meestal werden de stad en haar inwoners door beide partijen zoveel mogelijk ontzien. Maar op 8 november vonden er hevige gevechten plaats, waarbij Lalibela letterlijk op haar grondvesten schudde en meerdere burgerslachtoffers vielen. Op dit moment heeft het regeringsleger de stad weer onder controle en is het relatief rustig, maar het blijft spannend.

Wat betekent dat voor onze vrienden in Lalibela?
Het sociale en economische leven in Lalibela is knarsend tot stilstand gekomen. Er komen geen toeristen en pelgrims die geld in het laatje brengen. Onze plannen voor een productiefaciliteit voor castorolie, het opzetten van een Syntropic Agro Forestry project en het stimuleren van houtbesparend koken staan nu noodgedwongen op een zeer laag pitje. We hebben de terugbetaling van de verstrekte microkredieten voorlopig stopgezet. De regionale universiteiten zijn nog gesloten, waardoor de studie van onze studenten vertraging oploopt.
Het goede nieuws is dat het bankensysteem in Lalibela nog functioneert. Dat maakt het mogelijk om de mensen in onze projecten de maandelijkse steun te blijven geven. Vanuit onze reserves lukt het om deze maand een bonus te geven, om te voorkomen dat mensen de Kerstdagen en Timkat hongerend moeten doorbrengen.

Hopelijk keert de vrede snel terug en kan het leven weer genormaliseerd worden. We verwachten dat nog wel een keer een aanvullende steunactie nodig zal zijn. Daarnaast staan twee van onze blinde studenten te trappelen om naar de universiteit te gaan. Zij krijgen net als hun voorgangers een laptop, omdat het studeren zonder praktisch onmogelijk is.
De afgelopen jaren lopen onze reserves gestaag terug. Met een extra donatie – al dan niet eenmalig – zouden we daarom zeer geholpen zijn.
En als u nog ergens een goed werkende tweedehands laptop heeft staan, houden we ons aanbevolen. Dat zou een welkome verlichting van onze kosten betekenen.